Rozdział 19

Przeglądałem palny akcji pt. "Kate", która już niebawem miała się zakończyć, a panna Fox miała zaznać w końcu spokoju. Miałem takie cholerne uczucie w środku, że źle robię rozwiązując tą sprawę w ten, a nie inny sposób. Moja podświadomość mówiła mi, że w głębi duszy nie chcę jej nigdzie puszczać.
- Człowieku obudź sie! - usłyszałem podirytowany głos mojego brata. Od czasu ostatnich wywodów jakie mu zafundowałem, nie miał ani trochę ochoty na rozmowy ze mną.
- Sorry, ale ta wasza gadanina mnie nudzi. - odpowiedziałem w ich stronę i złapałem za jakąś książkę, która Lily kilka dni temu poleciła mi do czytania. Zdziwił mnie ten fakt bardzo, gdyż blondynka nigdy nie lubiła czytać, jedynie jakieś durne pisemka o modzie.
- Sorry - powiedziała Taylor przedrzeźniając mój ton głosu co ja jedynie zignorowałem. - Ale nie mam zamiaru zajmować się tą sprawą do końca życia. - powiedziała wyraźnie podirytowana moim lekceważącym podejściem. - Kate ma prawo wrócić do domu, a sam dobrze wiesz, że nic nie powie. Więc zajmijmy się tą sprawą, a nie jakimiś durnymi książkami. - powiedziała szybko i zabrała mi z rąk starą książkę.
Westchnąłem przeciągle i wsadziłem ręce w kieszenie.
- Wiem, że twoje serce lubi zaprzyjaźniać się z wieloma osobami, ale kilka dni tutaj nie zmieni nic w tej sytuacji, a sama wiesz, że jesteśmy ścigani i głównie tym musimy się zająć. - powiedziałem i zabrałem jej z rąk książkę, a moja siła spowodowała to, że dziewczyna przesunęła się za nią do przodu i zrobiła swoją przestraszoną minę.
- Uważaj - powiedziała swoim przestraszonym tonem i jak to zwykłe na nią poprawiła nerwowo swoje włosy. - Co do Kate to po prostu nie chcę by była narażona na wyzwiska egoistycznego bufona, który myśli tylko o zysku. - powiedziała wyraźnie atakując mnie słownie, a ja jedynie wywróciłem oczyma i znów musiałem pożegnać się z książką, którą ciągle zabierała mi szatynka.
- Taylor przestań nie mam ochoty na kłótnie, od początku tu chodziło o kasę i ty dobrze wiesz. - powiedziałem ze zrezygnowanym westchnięciem i tym razem nie ruszyłem książki.
- Wiem ty nie umiesz kochać od kilku lat. - powiedziała wywracając swoimi niebieskimi ślepiami i otworzyła książkę. Dopiero teraz zauważyłem, że była ona dość stara, jej strony ledwo trzymały się książki, a ciemnobrązowa oprawa kojarzyła mi się z Biblią. Złapałem za nią i zdecydowanym ruchem wyrwałem ją z rąk mojej przyjaciółki. W tym momencie wypadło parę wyrwanych stron, westchnąłem zrezygnowany i spojrzałem na Taylor z wyrzutem, po czym schyliłem się i zacząłem zbierać kawałki papieru.
- Ej, a co to? - powiedziała podnosząc brwi, zawsze tak robiła gdy coś ją zadziwiało. Było to zabawne, gdy jedna brew zostawała na dole, a górna przesuwała się ku górze. Jednak nie potrafiła tego robić na zawołanie, to był odruch niekontrolowany.
- Kartki. - powiedziałem głupio i wsadziłem je byle jak do książki, nie mając humoru na układanie ich względem kolejności.
- Deklu ja przecież wiem, ale mi nie chodzi o nie. - powiedziała, a ja spojrzałem na nią pytająco. Zerknąłem na podłogę i ujrzałem starą fotografię z opalonym jednym rogiem, najwidoczniej było to dzieło człowieka któremu się nudziło, bądź chciał się pozbyć zbędnego wspomnienia.
- Pytaj mnie, a ja ciebie. - powiedziałem z ironią w głosie, a ona podniosła ją. Momentalnie jej wyraz twarzy zmienił się na zadziwiony, a następnie na jakiś nieokreślony. Dotykała zdjęcia opuszkami palców, a potem zerkała w stronę drzwi, które znajdowały się za mną, Jedynie ja stałem tu jak głupi czekając na cokolwiek z jej strony. Jej wargi drgały otwierając się jakby miały wydobyć się z nich jakieś słowa, a ja głupi ciągle na nie czekałem.
- Że zapomniałam jak ona wyglądała. - powiedziała cicho do siebie, a ja spojrzałem pytająco na nią, a ona zerknęła na mnie z lekkim uśmiechem, a w oczach dalej miała coś czego nigdy nie widziałem. Jakby smutek zmieszany z radością, a także zadziwieniem.
- O czym ty mówisz? - zapytałem już naprawdę zirytowany całą sytuacją, a dziewczyna znów z lekkim uśmieszkiem spojrzała na starą fotografię.
- Taylor do jasnej cholery to nie jest zabawne. - tym razem usłyszałem głos mojego brata, był tak samo zirytowany jak ja. Gdy dziewczyna usłyszała jego głos momentalnie się skrzywiła, ale mimo tego nie spojrzała na niego.
- Zdjęcie. - powiedziała w moim kierunku. - Pamiętasz w ogóle jak wyglądała Emily? - zadała mi pytanie, które zaskoczyło mnie niezmiernie. Nigdy nie zastanawiałem się, albo może nie chciałem nad wspomnieniami wyglądu dziewczyny. Jedyne co pamiętałem to te jej piękne blond włosy i niebiesko-zielone oczy. Pamiętam też tą piękną cerę niczym anioł, ale rysy twarzy uciekły z moich myśli już jakiś czas temu.
- Szczerze to chyba wszyscy zapomnieliście jak ona wyglądała. - z progu pokoju usłyszeliśmy głos Lily. - Staraliście się ją usunąć ze wspomnień, ale niestety się nie udało. - powiedziała z lekkim rozbawieniem w głosie, ona z nas kpiła.
- Lily przestań..- zaczęła Taylor, a blondynka zaśmiała się cicho pod nosem. - Przyjeżdżasz tu i siejesz nieład. Nikt nie wie o co ci chodzi. - powiedziała bezsilnym głosem, a wyraz twarzy adresatki tych słów nic się nie zmienił.
- Pokaż im to zdjęcie, a oni i tak nie zrozumieją o co mi od początku chodziło. Ty dalej nie wiesz. Jesteście tępi, sorry lubię was, ale to zabawne jak daliście się nabrać, a teraz niczego nie widzicie. Ja wam nie powiem o co chodzi. Całą sytuacje z Alison wytłumaczy wam ona. - powiedziała i dała jakąś fotografię w ręce mojego brata, który był najbliżej niej.
- Przecież to Jessica - usłyszałem głos Nate, jego ton oznaczał zbicie z tropu. Nie rozumiał niczego, tak jak inni.
- Wiesz, że nie wiedziałam. - zakpiła poprawiając swoje długie, blond włosy i zaszczyciła mnie swoim spojrzeniem. - Ona rozświetli ci tą sytuację. - powiedziała szybko, a ja spojrzałem pytająco.
- Gdzie mam ją niby znaleźć. - zapytałem. - Ona zginęła z nią. - dodałem szybko, a ona pokiwała głową ze zrezygnowaniem.

- Obie żyją imbecylu. - przypomniała mi, a ja jedynie przewróciłem oczami. Taylor podała mi zdjęcie, które momentalnie przywróciły wiele wspomnień. Przejechałem kciukiem po twarzy na zdjęciu i uśmiechnąłem lekko. Nie wiedziałem jak mogłem wyrzucić ze wspomnień tę piękną twarz. Włosy były takie jak pamiętam, średnio długie, a ich kolor podchodził pod platynowy blond. Pięknie komponujące się do tego niebieskie oczy, w które mogłem patrzeć godzinami. Policzki lekko podkreślone różem, który pięknie współgrał z jej białą niczym anioł cerą. Ogólnie biła od niej zawsze radosna aura, nawet na tym zdjęciu, zawsze była uśmiechnięta, szczerze mówię, że ten uśmiech zarażał nawet mnie.
- Nieważne. - powiedziałem machając ręką i znów zerknąłem z uśmiechem na zdjęcie.
- Dobra Lily won, musimy zająć się ważniejszymi rzeczami. - powiedziała Taylor i spojrzała w nasza stronę znacząco. Oczywiście chodziło jej o sprawę Kate, ale ja nie miałem ochoty na rozmowy na ten temat. Jedynie chciałem patrzeć na dziewczynę z dawnych moich marzeń.

                                                                    ***
Siedziałam obok wujka i pukałam paznokciami o blat biurka. Miałam dość tej niewiedzy tak samo jak moja rodzina. Fakt, że zamieszanie to miało związek z czymś, od czego uciekałyśmy, nie dodawał mi powodów do radości.
- Cicho! - po sali rozległ się krzyk jednego z policjantów, gdy każdy nawijał swój plan działania. Wszyscy byli już poddenerwowani, a mój wujek siedział spokojnie, był w swoim świecie.
- Czekajmy po prostu na telefon. - powiedziałam spokojnie, a wszyscy spojrzeli na mnie jak na wariatkę. - Prawdopodobieństwo, że zdziałamy coś bez znaku jest znikome, a wymyślanie kolejnych planów nic nam nie da. - powiedziałam spokojnie, nie przestając stukać paznokciami o blat.
- Ta młoda ma rację, a teraz uspokójcie się bo działacie mi na nerwy. - odrzekł oficer, a wszyscy zajęli miejsce. - Zajmijcie się pożyteczną pracą, a ty Miller przynieś mi kawę! - krzyknął do swojego podwładnego, a ja jedynie wywróciłam oczami.
- Ona się nie znajdzie. - wyszeptał drżącym, zachrypłym głosem mój wujek. W takim momencie robiło mi się go szkoda, mimo tego jaki był dla mojej kuzynki wcześniej. - Pewnie ją wykorzystali i pozostawili na jakimś uboczu, albo wrzucili do wody. - powiedział znów słabo.
- Wujku nawet tak nie mów. Ona się znajdzie, zobaczysz. - powiedziałam kładąc mu rękę na ramieniu. Mężczyzna jedynie spojrzał na mnie, w jego oczach widać było smutek, a ich blask zmienił się w szarość. Zamglenie powodowało, że wyglądał jakby był na haju.
W tym momencie w sali rozbrzmiał się dzwonek telefonu, a wszyscy podskoczyli.
- Niech pan odbierze i rozmawia jak najdłużej. - powiedział, a mój wujek machnął ręką by był cicho.
- Dam im ile chcą, przystanę na ich warunki, ale niech oddadzą mi małą. - powiedział i odebrał telefon. Włączył głośno mówiący, a wszyscy policjanci siedzieli najciszej jak mogli.
- Słuchaj. Mamy twoją córkę. Musisz się dostosować do kilku warunków, a jej się nic nie stanie. - usłyszeliśmy mocny głos, ale słychać było, że nienaturalny, a zmieniony przez jakieś maszyny. Byli profesjonalistami, a ja od razu wiedziałam, że to dzieło Nate. On zawsze był komputerowcem.
- Przystanę na każdy warunek, ale ją wypuśćcie. - powiedział prawie płaczliwym głosem mój wujek.
- 7 milionów. Jutro na Wallstreet. Macie włożyć kase do torby i bez żadnych sztuczek. - powiedział szybko, groźnym tonem.
- Będę tam, a ona ma być cała i zdrowa. - powiedział mój wujek, a osoba w telefonie się rozłączyła. - Załatwię to sam. - powiedział kierując się do policjantów, nie słuchając już żadnych ale, opuścił pomieszczenie.
                                                                            ***
Wszystko było gotowe. Kate dziś miała opuścić nasz dom, w końcu odzyskać spokój. Mimo wszystko Jake w ogóle nie był zainteresowany sprawą. Ciągle przeglądał te swoje zdjęcie. Rozumiałam go, ale ta sytuacja zaważała na naszym bezpieczeństwie również. Jeden fałszywy ruch, a złapią całą naszą bandę. Do tej pory nie wiedzieli nawet jak wyglądamy. Dane także były im nieznane, wszystko było tajemnicą.
- Boże ten matoł mnie wkurw*a. - powiedział Nate siadając obok mnie, a ja jedynie w odpowiedzi wywróciłam oczami i delikatnie się od niego odsunęłam.
- Wiesz kochał kiedyś i to mu się przypomniało. W przeciwieństwie do innych. - rzuciłam w jego stronę, od razu wyczuł, że mówiłam o nim bo jego pięści zacisnęły się. Jednak nie skomentował tego.
- Kate wie, że  się uwolni? - zapytał, zmieniając temat, a ja kiwnęłam jedynie twierdząco głową w celu potwierdzenia tego. - Nic nie powie? - zapytał, a ja wzięłam głęboki oddech.
- Jake ją wczoraj trochę postraszył na wszelki wypadek, ale ona ogólnie nie ma zamiaru nic mówić. - zapewniłam szybko i zaczęłam bawić się moimi rękawami.
- Wow, czyli jednak trochę interesuję się tą sytuacją. - powiedział z kpiną, a ja zacisnęłam usta w wąską linię.
- Lily miesza mu na temat Emily. Jest zaintrygowany tym wszystkim. Gdybyś kochał naprawdę zrozumiałbyś. - powiedziałam znów atakując go słownie.
- W czym masz problem? - tym razem nie wytrzymał.
- W tym jak mnie krzywdzisz Nate. Kocham cię od dawna! Ty za to bawisz się mną i Olivią. Działasz na 2 fronty. To boli. Twoje pierdolenie do każdej z nas, że kochasz. Serce tego nie wytrzymuje, zrozum! Mimo, że jestem jedną z was, mam uczucia. Chciałabym być kochana! Ty nie jesteś fajny w tym co robisz, a żałosny. Pokazujesz swoją inteligencję. Mam tego po dziurki w nosie. Kochasz ją, bądź z nią. Ale przestań sie mną bawić. - wybuchłam, a gdy poczułam łzy napływające mi do oczu szybko udałam się do mojego pokoju.
                                                                ***
Stałem lekko zirytowany sytuacją i czekałem na Taylor. Wszystko było gotowe. Kate siedziała związana w aucie, a mój brat wraz z Olivią obok. Brakowało jedynie Taylor, która najbardziej rwała się do załatwienia tego wszystkiego dzisiaj.
- Jezu gdzie ona jest!? - krzyknąłem i uderzyłem ręką o drzwi. Wszyscy siedzieli cicho, a ja nie mogłem się uspokoić. Wszystko mogło legnąć w gruzach bo ona postanowiła zniknąć.
- Już jestem! - krzyknęła biegnąc. Widziałem jej podpuchnięte oczy i resztki jej makijażu, widocznie zmytego przez łzy. Znałem ich powód....Nate. Zerknąłem  na niego srogo, a on jedynie odwrócił wzrok. Westchnąłem i spojrzałem na nią.
- Wsiadaj, mamy 20 minut by tam dojechać. - powiedziałem, a ona szybko wsiadła.
- Czekajcie! - usłyszałem głos Lily. Przekląłem pod nosem i spojrzałem w kierunku słyszanego głosu.
- Co? - zapytałem obracając kluczykami na palcach.
- Musze się pożegnać z koleżanką. - powiedziała pochodząc do auta i otwierając drzwi ze strony dziewczyny. - No więc Kate fajnie cie widzieć było. Kiedyś będziemy musiały pogadać. Wiesz o czym. - powiedziała puszczając do niej oczko i zamknęła za sobą drzwi.

                                                              ***
Dojechaliśmy na miejsce i założyliśmy kominiarki. Rozejrzałem się szybko i ujrzałem po chwili zatrzymujący się samochód, a  z niego wyszedł mężczyzna w średnim wieku z torbą.
- kate mówi że to on. - usłyszałem Taylor.
- Nie da się nie zauważyć.  - zakpiłem i spojrzałem na moją bandę. - Gotowi? - zapytałem, a oni kiwnęli głowami. Wysiadłem w tym momencie z wozu wraz z resztą i spojrzałem na niego. Zwykły bogacz, myślący, że ma wszystko.
- Witam pana. - powiedziałem zmieniając głos, miałem to wyćwiczone na każdej akcji. Zawsze wszystko było perfekcyjne.
- Gdzie ona jest? - zapytał zmęczonym, zachrypniętym głosem, a ja zaśmiałem się pod nosem.
- Spokojnie staruszku, jest cała. - zapewniłem szybko i spojrzałem na dużych rozmiarów torbę. - Jest kasa? - zapytałem, a on kiwnął twierdząco głową. - Pokaż.
- Nie, najpierw córka. - powiedział szybko, a ja wywróciłem oczami i skinąłem Taylor by wypuściła Kate. Dziewczyna złapała Kate za ramie i wyciągnęła z auta. Nie mogła pokazać ich więzi jaka ich połączyła. Wszystko musiało być idealne. - A teraz dawaj kase. - powiedziałem, a on szybko rzucił mi torbę. Otworzyłem ją i spojrzałem na forsę. Wszystko się zgadzało.
- Dziana wypuść ją. - powiedziałem, a dziewczyna puściła Kate. W tym momencie z auta wyszła brunetka. Dziwnie znana mi brunetka.
- Kate kotku. - powiedział jej tata, ale Kate szybko podbiegła do dziewczyny, która wyszła z auta. Zerwała ona z jej ust taśmę i rozwiązała ręce.
- Kate nic ci nie jest? - zapytała, a ten głos uderzył w moje uszy, dalej upewniając mnie, że skądś znam dziewczynę.
- Tak Jess, zabierzcie mnie stąd proszę. - powiedziała prawie płaczliwym tonem. Jessica....przecież. Nie.
- Zaraz wrócisz do domu. - powiedziała - Wujku weź ją do auta. - powiedziała do mężczyzny, a on szybko wziął swoją córkę do pojazdu. Dziewczyna w tym momencie zaszczyciła nas spojrzeniem. Tym pamiętnym zielonym spojrzeniem.
- Nie, to niemożliwe. - powiedziała Taylor, a dziewczyna spojrzała na auto.
- Jessica? - zapytała głupio Olivia.
- Jak myślisz Lady. - odezwała się i szybko weszła do auta, które po chwili ruszyło. Dopiero teraz zauważyłem o czym mówiła Lily. Nie zauważałem pare rzeczy. Winą były te blond włosy i niebieskie oczy. Ona miała zupełnie inne. Brązowe włosy i ciemno brązowe oczy zupełnie zbiły mnie z tropu. Kate to była Emily. Moja dawna Emily.
- Mieliśmy ją obok. - zaczęła Taylor dalej tępo patrząc za autem, a ja nic nie mówiłem, Jedynie co mogłem to bezsilnie patrzeć jak samochód znika za zakrętem, a moje serce znów dostało tego ciosu.
                                                                          ***
Siemano. Napisałam. Mimo, że miałam dodać 29 , to prosze dodaję dzień przed świętami. Taki prezent. Ten rozdział nie oznacza końca opowiadania. Bardziej jego początek. Postanowiłam, że nie będzie żadnych 2 tomów. Jedynie jeden dłuższy. Widzicie czemu jake nie rozpoznawał Emily w Kate. One obie się różniły, na rzecz ich planu. Teraz chciałabym wam życzyć WESOŁYCH ŚWIĄT! Dodaję to 23 grudnia. Jutro wigilia ludzie! Jak to minęło wszystko. Dopiero był wrzesień, a już święta. Zapomniałam miesiąc temu pisać, że będę dodawała rozdziały co miesiąc 29. Szczęśliwego nowego roku nie będę wam życzyła bo przed nowym rokiem dodam coś na discovery :) A pytania kierujcie tu http://ask.fm/mysteryofloove
Xoxo medicatus_hope