Rozdział 6

                      

Siedziałam oparta o oparcie łóżka. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Ten drań mnie tu zamknął, i ja niby miałam się w nim kochać? Śmieszni są. Już myślałam że jest miły, a tu takie coś. Nienawidzę go. To najgorszy człowiek jakiego znam, jeszcze gorszy od tych wszystkich ludzi show biznesu. To po prostu nieogarnięty, niewyżyty, chory na pojebizm* , pojebany człowiek, mogłabym długo tak wymieniać. Ale na takiego osobnika szkoda słów.

Usłyszałam znów ten nieprzyjemny odgłos zamka. Po chwili  klamka się ugięła,  a w drzwiach stał osobnik o imieniu Jake. Znów z tym samym chorym uśmiechem. Wygląda jak jakich psychopata, i nim jest.

- Witam – powiedział z chytrym uśmiechem. Przewróciłam oczyma i spojrzałam gdzie indziej niż na jego osobę, nie miałam ochoty go oglądać. – Widzę że zachciało się fochy stroić. – Znów wywróciłam oczyma, a on podszedł o łóżka i usiadł na jego krańcu.

- Czego ty właściwie ode mnie chcesz? – zapytałam spoglądając na niego ze złością w oczach. Zdziwił się, ale po chwili jego twarz znów przybrała wyraz kpiny. Przybliżył się do mnie i pocałował mnie. Nie opierałam się, ale założyłam swoje ręce naokoło jego szyi. Nie wiedziałam co robię. Byłam w kompletnym amoku. Po chwili skapnęłam się że to jego chorelna zabawa. Odsunął się ode mnie i wyszedł z pokoju. Miałam ochotę płakać. Co się ze mną dzieje? Przecież przed chwilą wmawiałam sobie że go nie kocham. Właśnie… wmawiałam. Ale co jeśli… jeżeli naprawdę się w nim zakochałam?

- Pieprzony dupek ! – krzyknęłam, a z mojego oka wyleciała łza. On się mną bawił, kolejny człowiek który nie potrafi kochać, jedynie bawi się uczuciami.  Odchyliłam głowę do tyłu i pozwoliłam łzą spływać. Czemu? Dlaczego? Cierpiałam? Kochałam?  Miałam nadzieję?

- Nienawidzę cię Jake – syknęłam do siebie i otarłam oczy. Pobiegłam do łazienki i obmyłam dłonią twarz. Usłyszałam kolejny odgłos zamka, a kiedy wychyliłam się z pokoju ujrzałam Taylor. Uśmiechnęłam się sztuczni e do niej, a ona zauważyła jednak że coś jest nie tak.

- Co jest? – zapytała – Jake wyszedł z twojego pokoju z dziwnym uśmieszkiem – oznajmiła, a moje serce dostało kolejny cios.

- Taylor… ja się w nim zakochałam – powiedziałam do dziewczyny, a ona uśmiechnęła się pod nosem. Miała rację, oraz satysfakcję. – Ale on tylko się mną bawi. Nie zniosę tego. – powiedziałam siadając na krawędzi łóżka.

- On w tobie też, tak myślę – powiedziała, a ja się zaśmiałam pod nosem tak myśli – Nie zwracaj na niego uwagi. Jego dziewczyna… - nie skończyła kiedy spostrzegła że powiedziała za dużo. Miał dziewczynę, a i tak musiał się mną bawić.

- Jego dziewczyna co? – ponagliłam ją. Chciałam wiedzieć co chciała powiedzieć, choć miało to boleć. Wiedziałam że mogło do czegoś takiego dojść. Mogłam się zakochać. Ile razy przechodziłam nieodwzajemnioną miłość, albo miłość tylko dla pieniędzy.

- Go zmieniła. Kiedyś był trochę inny, znaczy się był bezwzględny, nieprzewidywalny, ale miał odrobinę uczuć. – powiedziała, a ja uśmiechnęłam się lekko. Choć nie znałam ich za długo to i tak obdarzałam ich coraz mocniejszymi uczuciami. Taylor staję się moją przyjaciółką, a Jake… to po prostu pieprzony dupek.

- Rozumiem – powiedziałam, nie wiedziałam, ale ten jeden głupi pocałunek wszystko zmienił.

- Idziemy? – zapytała, a ja spojrzałam na nią z gestem niezrozumienia. Przecież według pana „ wszystko mi wolno” nie mogę wychodzić z pokoju. – A no przecież – powiedziała i pociągnęła mnie za rękę do łazienki. Wzięła moją kosmetyczkę i umalowała mnie. – Tak lepiej.

- Ale ja chyba nie powinnam – powiedziałam, a ona wywróciła oczyma i uśmiechnęła się lekko pod nosem.

- Nie bądź taka grzeczna dziewczynka – powiedziała i pociągnęła mnie za rękę wyciągając mnie z pokoju. Zamknęła za nami drzwi i skierowała w nieznanym mi kierunku. Podążałam za nią, podeszliśmy do drzwi które ona lekko pchnęła, a moim oczą ukazał się salon. Siedziała w nim cała paczka, również Jake. Spojrzał ze zdziwieniem na mnie i Taylor.

- Pomyślałam  że lepiej powinniśmy poznać naszego więźnia – powiedziała, a oni spojrzeli po sobie, znaczy Oliwia i Greg, Jake dalej patrzył na mnie. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem, a potem przerodziło się to w kpinę. Wywróciłam oczyma i spojrzałam na Taylor. Postanowiłam być nieugięta. Bawić się tak samo jak on to robił. Przecież jeżeli on może to i inni mogą.

- Masz rację – odezwał się, dalej patrzył na mnie z tym spojrzeniem. Miałam ochotę wyjść z dumą z pokoju. Nie lubiłam jak ktoś uporczywie obdarzał mnie takim rodzajem spojrzenia. Taylor skinęła głową w miejsce na sofie. Sama usiadła obok Jake, miałam ochotę ją za to wycałować. Już myślałam że zmuszona będę siedzieć obok niego.

- Więc? – powiedziała Oliwia w gorącej wodzie kompana.

- Nie jestem tą laleczką z telewizji – zaczęłam – Tak naprawdę nikt mnie nie zna – dodałam i spojrzałam na Jake, który uporczywie próbował mnie rozszyfrować – sama nie wiem kim jestem, nie wiem co czuję, ale wiem że nie chcę być znana tylko z tytułu „Córka Foxów”. Tylko jako Kate. – powiedziałam, a Jake po prostu wstał i opuścił pokój. Nie wiedziałam co go do tego zmusiło, ale tak po prostu wstał i wyszedł.

- Co w niego wstąpiło? – zapytałam Taylor, a ona jedynie się uśmiechnęła.

- Ja wiem  - powiedziała i wyszła za Jake, nie wiedziałam o co chodzi, ale chciałam dowiedzieć. Wyszłam z salonu i poszłam w stronę mojego pokoju. Zdjęłam spodnie i buty, zgasiłam światło i wsunęłam się pod ciepłą kordełkę i zamknęłam oczy. Usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi do pokoju, a po chwili je zamyka. Otworzyłam oczy i spojrzałam w ich kierunku, ale nikogo nie było. Przekręciłam się na plecy i wzięłam głęboki wdech. Wiedziałam że od dziś moje życie nie będzie już proste, ale przecież nigdy nie było.

- Pieprzony  życie, pieprzony Jake, pieprzona miłość – powiedziałam, a z mojego oka wyleciała, jedna samotna łza. Wiedziałam że jedynie się mną bawił, ale i tak zawładnął moje serce. Pierwszy raz w życiu czułam coś aż… tak silnego. Czyżby to była ta prawdziwa miłość?

- Nie – powiedziałam i przymknęłam powieki. Otarłam swobodnie spływającą łzę i przełknęłam głośno ślinę.

                                                                 ***

- Co ty wyprawiasz?! – krzyknęła zdenerwowana Taylor, wywróciłem oczyma i spojrzałem na nią z pobłażaniem.

- Czego ty znów ode mnie chcesz? – zapytałem, tonem niewinnego chłopczyka, albo chłopczyka który udaje takiego.

- Widzę że pomiędzy tobą, a Kate się coś dzieje – powiedziała, a ja zaśmiałem się gardłowo. Oparłem o ścianę i spoglądałem na nią z rozbawienie.

- To tylko zemsta – powiedziałem, a ona wywróciła oczyma – przecież wiesz ja mam Ash, a Kate to jedynie nasz zakładnik, do którego mam masę negatywnych odczuć – powiedziałem, a tym razem to ona wywróciła oczyma.

- Ta, wmawiaj sobie – powiedziała i opuściła mój pokój. Miałem ochotę się śmiać. Ja i ta szmata? Śmieszna jesteś Taylor. 

                                                                ***

* choroba wymyślona przeze mnie. 

Tak więc napisałam. Zostałam do tego zmuszona, więc wiecie. Mam pomysł na cały blog już konkretny. Podoba mi się i to bardzo. Czekajcie na następne notki będzie coraz mniej kolorowo, a potem znów kolorek. 

Do napisania