Rozdział 4

    

Miałam taki piękny sen. Byłam w domu, w moim łóżeczku. Greta jak co dzień pukała w dębowe drzwi i oznajmiała mi że moja matka chce zobaczyć mnie na posiłku. Ale sen prysł kiedy poczułam zimną ciecz rozchodzącą się po moim ciel. Otworzyłam oczy i ujrzałam roześmianą minę bruneta.

- Oszalałeś? – krzyknęłam, ale po chwili stwierdziłam że to był błąd, nie chciałam powtórki z wczoraj.

- Musiałem cię jakoś obudzić, nie możesz spać ile zapragniesz, jesteś przez nas więziona i budzisz się kiedy my każemy – powiedział odrzucając wiadro po wodzie gdzieś w bok. Spojrzałam na niego wrogo, a on uśmiechnął się cwanie.

- Chyba nie chcesz by coś ci się stało? – zapytał podchodząc do mnie. Przeraziłam się i próbowałam podnieść do pozycji siedzącej, ale taśma na moich rękach uniemożliwiła mi to. Usłyszałam jego cichy śmiech, miał z tego frajdę, jakby inaczej. Przecież o to mu chodziło.

- Rączki związane? – zakpił, nie chciałam z nim rozmawiać, nie miałam na to ochoty, wolałabym być sama w tym pokoju, ale no cóż. Chłopak podszedł do mnie, a moje serce przyśpieszyło z przerażenia. Zdziwiłam się kiedy poszedł za mnie i odwiązał moje dłonie. Otarłam obolałe miejsca i spojrzałam na niego ze zdziwieniem w oczach.

- Nie jestem taki zły za jakiego mnie uważasz – powiedział, a ja odwiązałam sobie nogi, dalej nie mogąc uwierzyć w jego poczynania. Wiedziałam że nie mam szans na ucieczkę, ale wolałam nie być związana.

- Czemu mnie tu przetrzymujecie? – zadałam pytanie które dręczyło mnie odkąd mnie porwali, chłopak obdarzył mnie rozbawionym spojrzeniem.

- Naprawdę się nie domyślasz? – zapytał i podszedł do mnie wyciągnął dłoń i położył swoją rękę na mój policzek. Cofnęłam się szybko, a on zaśmiał się pod nosem i zacmokał ze zrezygnowaniem. Wsadził dłonie do kieszeni i przyglądał mi się z tym samym rozbawieniem, potem zauważyłam także pogardę.

- Naprawdę – powiedziałam, przyjrzałam mu się, nie znałam go, nie znałam imienia, ani charakteru. Jedyne co wiedziałam to, to że mógł mnie zabić kiedy tylko zapragnął.

- Wiesz światkowie nie mają miłego życia, a jeszcze że twoi rodzice Kate należą do jednej z najbogatszych rodzin w USA. – mówił patrząc na mnie, nie umiałam rozszyfrować wyrazu jego twarzy.

- Skąd znasz moje imię – zapytałam, a on uśmiechnął się, zdziwiło mnie że nie był on nasączony żadnymi niemiłymi uczuciami.

- Bardzo łatwo znaleźć o tobie informacje – powiedział i znów podszedł do mnie i położył rękę na moim policzku. Nie wiedziałam czemu on to robił, ale mogłam domyślić się jednego. To wszystko dla niego było jedną wielką zabawą, której nie chciał zakończyć. Po chwili nachylił się nade mną i musnął ustami mój policzek. Cofnął się i odwrócił na pięcie.

- Tak w ogóle jestem Jake! – krzyknął nad ochotne i zamknął za sobą drzwi, usłyszałam także że zamknięte zostały na klucz. Podeszłam do ściany i usiadłam na ziemię opierając się o nią. Przymknęłam oczy i miałam ochotę się rozpłakać. Chciałabym znów być w domu, nie ważne że równa się to z powrotem bankietów i tego całego udawanego życia. Chciałam do domu, do rodziców, do Grety.

Siedziałam tak aż usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzałam w ich kierunku i dostrzegłam dziewczynę o długich, brązowych włosach. Podeszła do mnie i położyła przede mną talerz z jedzeniem.

- Masz, pewnie zgłodniałaś – powiedziała, posyłając mi uśmiech,  kiedy spojrzałam na talerz jajecznicy mój brzuch zaczął wydawać odgłosy. Wzięłam naczynie w dłonie i zaczęłam pochłaniać jego zawartość. Dziewczyna usiadła obok mnie i zaczęła mi się przyglądać.

- Nie bój się nas – powiedziała, a ja spojrzałam na nią zdziwiona.

- Porwaliśmy cię i wiem do czego zdolny jest Jake, jak reszta, ale nie mamy w planach pozbawić cię życia. Zrobimy swoje i uwolnimy cię. – powiedziała, a ja patrzyłam dalej na nią jak na jakąś dziwaczkę. Dziewczyna zaśmiała się pod nosem i spojrzała na mnie.

- Jestem Taylor – powiedziała wystawiając do mnie dłoń.

- A ja Kate – powiedziałam i uścisnęłam ją. Dalej byłam w kompletnym szoku.

- Może i jesteśmy bandziorami, ale także ludźmi z uczuciami, potrafimy kochać oraz okazujemy inne uczucia. Ale uważaj na Jake, on jest nieobliczalny, nawet jeżeli kogoś lubi nie ukaże tego, jest zdolny taką osobę nawet zabić. Ale ja taka nie jestem. – powiedziała i posłała mi miły uśmiech. Odwzajemniłam gest i stwierdziłam że może jakoś wytrzymam, ale stop, powrót. Ona powiedziała że jestem im tylko do czegoś potrzebna.

- Co oznacza że tylko zrobicie swoje i mnie wypuścicie? – zapytałam.

- Nie domyślasz się? – zapytała, a ja głębiej się zastanowiłam, po kilku minutach doszłam do wniosku że może jej chodzić o okup. Czyli porwanie dla pieniędzy.

- Okup? – zapytałam.

- Bingo. Mamy zwycięsce – powiedziała i zaśmiała się, a ja zrobiłam to samo.

- Czemu jesteście przestępcami? – zapytałam, a uśmiech z jej twarzy znikł.

- Jesteśmy przyjaciółmi od piaskownicy, każdy z nas nie miał zbyt łatwego życia. Mieszkali na ulicy, wszyscy oprócz mnie. Ja miałam życie dostatnie, ale nie podobało mi się to. Miałam dość, chciałam zrobić coś czego nikt się nie spodziewał po mnie. Skończyć z opinią grzecznej dziewczynki, przeżyć przygodę. 3 lata temu stwierdziliśmy że to najlepszy pomysł i tak się zaczęło, potem okazało się że jesteśmy w tym całkiem nieźli, nawet za mało powiedziane. Nie widziałam moich rodziców od 5 lat. Uciekłam z domu, a oni się o mnie i tak nie martwili. Teraz tu jest mój dom, a oni są moją rodziną. – skończyła swój monolog, a ja zaniemówiłam. Czyli to po prostu ludzie którzy nie mieli łatwego życia.

- Moje życie też nie jest takie piękne – powiedziałam, a ona spojrzała na mnie pytająco. – Kasa jest, pozycja jest, ale nie ma przyjaciół, tego czego potrzebuję, rodzice nie widzą nic poza kasą. Każdy bankiet równa się wielkie udawanie. Mam tego dość. – powiedziałam.

- Rozumiem cię – powiedziałam kładąc mi rękę na ramię. – Fajna jesteś. – dodała patrząc na mnie z uśmiechem.

- Ty także, choć mnie porwałaś, nikomu się tak nigdy nie wygadałam – powiedziałam.

- To cieszę się że mogłam być pierwsza – powiedziała. – Może opowiem ci kto jest kim, będziesz wiedziała jak się zachowywać by nie doszło do niemiłych sytuacji.

- Prosiłabym – powiedziałam, a ona uśmiechnęła się.

- Jake to nasz przywódca, jest najstarszy, ale także najniebezpieczniejszy, znasz go już. Lepiej nie stawaj mu na drodze, poznałaś już go. Ja to Taylor, mnie już znasz – powiedziała, a ja na ostatnie słowa zaśmiałam się cicho. – Nate to brat Jake, jest do niego podobny, ale nie jest tak nieprzewidywalny, a Oliwi jeszcze nie znasz, nie widziałaś jej. Szaleje ona za Nate, co mnie bardzo wkurza.

- Zakochana jesteś w nim? – zapytałam, a ona spojrzała na mnie i uśmiechnęła.

- Mało powiedziane – odpowiedziała, już wiedziałam że odkryłam swoją bratnią duszę, tylko szkoda że jest nią przestępczyni którą po tym jak mnie wypuszczą już więcej nie spotkam. 

                                                            ***

Dodałam pod szantażem Nisi, pomidorówki ze mnie nie zrobisz ! Xd zapraszam do komentowania. Jak tam w szkole? 

Do napisania